Toewijzingsgrondslag

Toewijzingsgrondslag is een begrip uit het Nederlands bestuursrecht dat verwijst naar de rechtsgrond of feitelijke basis waarop een besluit tot toewijzing van een recht, middel of verantwoordelijkheid aan een betrokkene berust. Het geeft aan welke regels, wetten en beleidsdoelstellingen gelden bij de besluitvorming en welke criteria daarbij worden toegepast.

Een toewijzingsgrondslag bestaat doorgaans uit verschillende elementen. Ten eerste de juridische basis, zoals een wet of besluit, die expliciet bepaalt dat een bepaalde groep of situatie in aanmerking komt voor een toewijzing. Ten tweede de beleidsdoelstelling die met de toewijzing wordt nagestreefd, bijvoorbeeld gelijke behandeling, maatschappelijke effecten of doelmatige besteding van middelen. Ten derde de feitelijke criteria en omstandigheden die worden toegepast bij de beoordeling van individuele gevallen, zoals inkomenspositie,Urgentie, gezinssamenstelling of tijdsduur van de behoefte.

Het doel van een duidelijke toewijzingsgrondslag is rechtszekerheid en transparantie: betrokkenen moeten begrijpen waarom een beslissing is genomen en welke regels daaronder liggen. In besluiten wordt doorgaans expliciet verwezen naar de relevante wetsartikelen, beleidsregels of interne richtlijnen die als grondslag dienen.

Voorbeelden zijn toewijzing van sociale huurwoningen op basis van beleidsregels en wachtlijsten, of toewijzing van subsidies volgens criteria die zijn vastgelegd in de subsidieregels. Een toewijzingsgrondslag kan door rechterlijke toetsing worden beoordeeld op rechtsgeldigheid, proportionaliteit en nondiscriminatie.