Tijdcoding

Tijdcoding, ook wel tijdcode genoemd, is een gestandaardiseerde methode om specifieke momenten in tijd vast te leggen en uit te drukken met een numerieke referentie. Een tijdcode koppelt aan elk moment een tijdstempel, meestal in de vorm van uren: minuten: seconden: frames (of samples), afhankelijk van de toepassing en de framesnelheid (fps). Het doel is nauwkeurige synchronisatie en identificatie van gebeurtenissen over verschillende bronnen en systemen.

Veelvoorkomende standaarden zijn SMPTE-tijdcode en EBU-tijdcode. SMPTE-tijdcode is breed toegepast in film, televisie en video en kent varianten zoals drop-frame en non-drop-frame, die omgaan met afwijkingen in tijdmetingen bij bepaalde fps-waarden. Daarnaast bestaan er vormen zoals LTC (Longitudinal Time Code), die als audiosignaal kan worden meegevoerd, en VITC (Vertical Interval Time Code), die in de video-frame zelf wordt ingebracht. Voor muziek- en studio-apparatuur is er MIDI Time Code (MTC), een digitale vorm die via MIDI werkt.

Toepassingen omvatten het synchroniseren van audio en video tijdens montage, het coördineren van meerdere camera’s bij live-opnames, tijdmarkering voor archivering en verslaglegging, en het automatisch cue’en van apparatuur in omroepen en productieomgevingen. Een tijdcode kan ook als tijdstempel dienen bij data-logging en wetenschappelijk onderzoek.

Kortom, tijdcoding levert een robuuste referentie voor de exacte timing van media en gebeurtenissen, waardoor integratie en coherentie mogelijk wordt over verschillende systemen en tijdlijnen.