Signaalsterkte

Signaalsterkte is een maat voor de hoeveelheid vermogen van een elektromagnetisch signaal die een ontvangende antenne bereikt. Het geeft aan in hoeverre een ontvangstsysteem het signaal kan detecteren en decoderen, maar zegt niet direct iets over de betrouwbaarheid of snelheid van de verbinding. Signaalsterkte wordt vaak uitgedrukt als ontvangen vermogen in dBm (decibel milliwatt) of als een afgeleide RSSI-waarde, terwijl sommige systemen een relatieve of procentuele schaal gebruiken.

In veel draadloze netwerken wordt signaalsterkte uitgedrukt in dBm, waarbij dichter bij nul beter is. Typische waarden variëren per technologie: voor wifi wordt een signaal van ongeveer -30 tot -60 dBm als uitstekend tot goed beschouwd, terwijl -80 dBm of lager als zwak kan worden gezien. Voor mobiele netwerken zijn de specifieke dB-niveaus afhankelijk van de gebruikte metingen en het netwerk. Onder elk systeem geldt dat een hogere signaalsterkte meestal een betere signaalkwaliteitspositie aanduidt, maar de interpretatie is technologie-afhankelijk en kan worden beïnvloed door ruis en interferentie.

Factoren die signaalsterkte beïnvloeden zijn afstand tot de zender, omgeving (muren, glas, metaal), hoogte en oriëntatie van de antenne, weersomstandigheden en actieve storende bronnen. Signaalsterkte alleen bepaalt niet de uiteindelijke prestaties; de signaalkwaliteit, gemeten als signaal-ruisverhouding (SNR) en interferentie, is doorslaggevend voor snelheid en betrouwbaarheid van de verbinding.

Toepassingen van signaalsterkte omvatten netwerkanalyse, planning van de dekking, probleemoplossing bij slechte verbindingen en optimalisatie van antenneopstellingen en versterkers.