Sensoruitgang

Sensoruitgang is het signaal dat een sensor produceert om informatie over de gemeten grootheid over te brengen naar leesapparatuur, dataregistratie of regelcircuits. De aard van de uitgang hangt af van het ontwerp en de toepassing en kan analoog of digitaal zijn.

Analoge uitgangen variëren continu met de gemeten grootheid en komen vaak voor als spanning (bijvoorbeeld 0–5 V of 0–10 V) of als stroom (zoals 4–20 mA). Digitaal uitgangenkoderen de meting in binaire gegevens en worden aangestuurd via protocollen zoals I2C, SPI, CAN of RS-485, of leveren in sommige toepassingen pulsvormen zoals quadratuur signaal uit encoders.

Belangrijke specificaties van sensoruitgangen zijn onder meer bereik, gevoeligheid (verandering van uitgang per eenheid van de gemeten grootheid), offset en lineariteit. Resolutie en nauwkeurigheid geven aan hoe precies de uitgang de echte waarde weergeeft. Responsietijd beschrijft hoe snel de uitgang reageert op veranderingen, terwijl drift en hysterese duiden op stabiliteitsproblemen bij langetermijnmetingen.

Signaalconditionering is vaak nodig: veel sensoren leveren een uitgang die eerst moet worden versterkt, geschaald, gefilterd of geïsoleerd voordat het naar een datalogger of controller gaat. Interfacetechnieken bepalen compatibiliteit met de aanliggende elektronica: spanningsuitgangen vereisen een geschikte inputimpedantie, terwijl stroomlussen minder gevoelig zijn voor kabelverlies maar een constante stroomvoorziening vereisen.

Toepassingen bevinden zich in procescontrole, automatisering en meetopstellingen, waar de sensoruitgang wordt gelezen door data-acquisitiesystemen, PLC’s of displays. Nauwkeurigheid en betrouwbaarheid hangen af van calibratie, omgevingsomstandigheden en de aard van de gemeten grootheid. Voorbeelden zijn een thermokoppel dat millivolts levert, een druksensor met 4–20 mA-transmitter of een positieresolver met digitale of PWM-uitgang.