Saturatieonderzoeken

Saturatieonderzoeken verwijzen naar medische procedures die de zuurstofsaturatie in bloed en soms in weefsels bepalen. De belangrijkste metingen zijn SpO2, de niet-invasieve zuurstofsaturatie die met een pulsoximeter wordt vastgesteld, en SaO2, de arteriële saturatie die bij bloedgasanalyse of co-oximetrie kan worden bepaald. Daarnaast bestaan methoden voor weefselsaturatie, zoals metingen via near-infrared spectroscopy (NIRS) of transcutane saturatiemeting.

De meest gangbare methode is pulsoximetrie, waarbij een sensor op bijvoorbeeld een vinger of oorlel plaatsvindt en continu een SpO2-waarde levert. Voor een precieze SaO2-bepaling kan arterieel bloed worden afgenomen en via bloedgasanalyse of co-oximetrie geanalyseerd. Weefselsaturatie wordt soms gebruikt om lokale zuurstofvoorziening en perfusie te evalueren, bijvoorbeeld in de perioperatieve zorg of kritieke systemen.

Saturatieonderzoeken worden toegepast in verschillende klinische contexten, waaronder anesthesiologie, intensive care, pulmonologie, cardiologie en neonatologie. Ze ondersteunen de beoordeling van zuurstoftoediening, ademhalingsfunctie en weefsoodgasbalans, en helpen bij het detecteren van hypoxie of perfusieproblemen. SpO2-waarden worden vaak gerelateerd aan PaO2 uit bloedgasanalyse; afwijkingen kunnen verschillende oorzaken hebben, zoals ademhalingsstoornissen, circulatiestoornissen of hemoglobineproblemen.

Interpretatie van waarden hangt af van de context en de gebruikte methode. Bij gezonde volwassenen ligt SpO2 meestal tussen 95 en 100 procent; lagere waardes vragen om klinische evaluatie. Beperkingen bestaan bij beweging, slechte perfusie, nagellak, donkere huidpigmentatie en bepaalde hemoglobineforme. SpO2 kan ook misleidend zijn bij koolstofmonoxide- of methemoglobinemie. Arteriële bloedgasanalyses geven aanvullende informatie over PaO2, pH en bicarbonaatniveau.