Weefselsaturatie

Weefselsaturatie is het percentage van hemoglobine in de microcirculatie dat verzadigd is met zuurstof. Het weerspiegelt de balans tussen zuurstoflevering aan het weefsel en het zuurstofverbruik ervan. In de kliniek wordt het vaak als een lokale maat voor weefseloxygenatie gebruikt en het dient als aanvulling op systemische parameters zoals arteriële zuurstofsaturatie (SpO2).

Meetmethoden: de meest gebruikte methode is near-infrared spectroscopy (NIRS), waarbij infraroodlicht in het weefsel wordt uitgezonden en de verhouding geoxygeneerd tot totaal hemoglobine wordt geschat. Andere opties zijn invasieve metingen zoals transcutane of geïmplanteerde zuurstofsensoren. Waarden hangen af van het onderzochte weefsel, de diepte en de gebruikte techniek en kunnen worden beïnvloed door huiddikte, doorbloeding, temperatuur en beweging.

Klinisch belang: weefselsaturatie wordt gebruikt om weefselperfusie en zuurstofatie te beoordelen tijdens chirurgie, in de intensive care, bij trauma en tijdens reconstructieve procedures. Lage saturatie kan wijzen op onvoldoende perfusie of verhoogde zuurstofafname, terwijl hoge waarden artefacten of vasculaire shunting kunnen weerspiegelen. Interpretatie vereist samenhang met andere parameters zoals SpO2, bloeddruk (MAP), lactaat en urineproductie. Het is geen op zichzelf staande diagnose, maar een aanvullende indicator voor de toestand van de weefsels.

Normale waarden en interpretatie: waarden variëren per weefsel en meetmethode; bij skeletspierweefsel in rust liggen ze doorgaans ongeveer tussen 50 en 75 procent, met aanzienlijke individuele variatie. Veranderingen ten opzichte van de baseline zijn vaak klinischer relevant dan absolute waarden.