infraroodlicht

Infraroodlicht is elektromagnetische straling met golflengten langer dan het zichtbare licht en korter dan radiogolven, meestal tussen circa 700 nanometer en 1 millimeter. Het gebied wordt onderverdeeld in nabij-infrarood (NIR, ongeveer 0,78–3 μm), midden-infrarood (MIR, ongeveer 3–8 μm) en ver infrarood (FIR, ongeveer 8–1.000 μm). Infraroodstraling valt buiten het zicht van het menselijk oog, maar kan wel als warmte worden waargenomen.

Bronnen van infraroodstraling zijn zowel thermisch als geïnduceerd. Alle voorwerpen met een temperatuur boven het absolute nulpunt zenden infrarode straling uit volgens de wet van zwarte straling; hoe warmer een voorwerp, des te meer en korter de piekuitstraling. Een mens met ongeveer 37 °C straalt vooral in het ±9–10 μm gebied. Infrarood kan ook kunstmatig worden opgewekt met apparaten zoals LED’s, diode-lasers of warme oppervlakken. Het IR-spectrum kent verschillende detektoren en sensoren, waaronder InGaAs- en HgCdTe-detectoren, bolometers en infraroodcamerasystemen.

Toepassingen van infraroodlicht zijn onder meer thermische beeldvorming en nachtzicht (bijvoorbeeld voor brandpreventie, industriële inspectie en militaire toepassingen), overschakeling en communicatie via glasvezeloptica (veelgebruikte infrarodewaraarden zoals 1310 nm en 1550 nm in datasignalen), en spectroscopie voor materiaal- en gasanalyse. IR wordt ook gebruikt in verwarmingssystemen en medische toepassingen waarbij warmteafgifte relevant is.

Veiligheid: infraroodstraling is niet-ioniserend, maar intensieve IR-straling kan warmte­schade aan huid of ogen veroorzaken. Bij hoge intensiteit of langdurige blootstelling zijn beschermende maatregelen en juiste afscherming aanbevolen. De opname van IR door de atmosfeer wordt beïnvloed door waterdamp en kooldioxide, wat verschillende IR-banden versterkt of verzwakt.