piekuitstraling

Piekuitstraling is een verschijnsel uit de spectroscopie waarbij het emissiespectrum van een lichtbron of stof duidelijke maxima vertoont bij specifieke golflengten. Deze pieken geven aan waar de stralingsintensiteit relatief hoog is ten opzichte van omliggende golflengten.

Piekvorming ontstaat vooral door discrete elektronovergangen tussen energieniveaus in atomen of moleculen, waardoor fotonen met specifieke energieën worden uitgezonden. Ook resonanties, luminescente processsen en temperatuureffecten kunnen de hoogte en breedte van de pieken bepalen. In de praktijk kunnen instrumentele factoren zoals spectrale resolutie en detectorrespons de bekeken piek verder beïnvloeden of verdelen.

Binnen de categorieën van spectra onderscheiden we onder andere lijne-emissie, waarbij de pieken scherp en goed apart liggen, en brede pieken die voorkomen bij complexe stoffen of bij luminescentie met meerdere emissiekanalen. Piekuitstraling wordt vaak gemeten met een spectrometer of spectrograph en weergegeven als intensiteit tegen golflengte of frequentie. De absolute intensiteit geeft informatie over de hoeveelheid van de emissieve stof of bron.

Toepassingen van het begrip omvatten identificatie van chemicaliën en materialen, analyse van fysische eigenschappen, en gebruikte signalen in astronomie, laboratoriumsdiagnostiek en de ontwikkeling van lichtbronnen (zoals lasers en LED’s).

Zie ook: spectroscopie, emissiespectrum, lijneemissie, spectrale piek.