glasvezeloptica

Glasvezeloptica is een technologie die informatie verzendt als licht door een glas- of kunststofvezel. Een glasvezel bestaat uit een kern met een hogere brekingsindex en een mantel met een lagere brekingsindex, waardoor totale interne reflectie plaatsvindt en het licht in de kern wordt gehouden terwijl het langs de vezel reist.

Er zijn twee hoofdtypen vezels: single-mode en multi-mode. Single-modevezels hebben een zeer smalle kerndiameter (ongeveer 8 tot 10 μm) en maken langeafstandstransmissie mogelijk met weinig dispersie. Multi-mode vezels hebben een bredere kern (ongeveer 50 tot 62,5 μm) en zijn geschikt voor kortere afstanden, maar lijden aan meer modal dispersion.

De meeste glasvezels bestaan uit silica (glas). Een alternatief is polymeren optische vezels (POF) van kunststof, die goedkoper zijn maar een hoger verlies en kortere afstanden hebben. De belangrijkste transmissiegolflengten voor silica bestaan uit ongeveer 850 nm, 1300 nm en 1550 nm; de verliezen zijn in het optisch bereik het laagst rond 1300–1550 nm.

Voordelen zijn onder meer een hoge bandbreedte, lichtgewicht en klein volume, lage signaalverlies over lange afstanden en immuniteit voor elektromagnetische storingen. Nadelen zijn kwetsbaarheid aan mechanische belasting en aanleg- en onderhoudskosten, plus de noodzaak van gespecialiseerde connectors, splicing en optical transceivers.

Toepassingen omvatten telecommunicatie en internetinfrastructuur, backbone-netwerken en datacenters, kabeltelevisie, sensornetwerken en medische beeldvorming via endoscopie.