Rookdetectiesystemen

Rookdetectiesystemen zijn systemen die rookontwikkeling meten en bij detectie een waarschuwing geven, zodat mensen tijdig kunnen evacueren en de schade beperkt blijft. Ze bestaan uit sensoren, bekabeling of draadloze communicatie en een meldpunt of centrale brandmelding. Rookdetectiesystemen worden toegepast in woningen, kantoren, winkels, industrie en openbare ruimten en maken vaak deel uit van bredere brandmeldinstallaties.

Rookmelders vallen doorgaans in drie hoofdtypes: optisch, ionisatie en warmte. Optische detectors gebruiken een lichtstraal waarbij rookdeeltjes de straal verstrooiien. Ionisatiedetectors meten veranderingen in een ionenstroom veroorzaakt door rookdeeltjes. Warmtedetectors registreren een snelle temperatuursstijging. Elk type heeft eigen gevoeligheden en toepassingen; veel systemen gebruiken multi-sensoren die meerdere criteria combineren.

Op kleine gebouwen en woningen komen vaak standalone rookmelders zonder centrale, terwijl grotere gebouwen gebruikmaken van brandmeldsystemen met een brandmeldcentrale en geadresseerde detectors die per apparaat een adres hebben. Daarnaast zijn er draadloze systemen die communicatie via radio mogelijk maken en eenvoudiger te installeren zijn in bestaande gebouwen.

Installatie en onderhoud: detectors moeten op de juiste plaats en hoogte worden geïnstalleerd volgens leveranciers- en lokale voorschriften. Periodiek testen en onderhoud zijn verplicht; batterijen dienen tijdig te worden vervangen en sensoren gereinigd. De verwachte levensduur van detectors ligt doorgaans rond de 10 tot 15 jaar.

Normen en regelgeving: rookdetectiesystemen vallen onder internationale normen zoals EN 54 en CE-markering. Lokale regels (zoals Bouwbesluit en brandmeldingsvoorschriften) bepalen waar en wanneer systemen vereist zijn en welke onderhoudsintervallen gelden.