Ringtopologieën

Ringtopologieën zijn netwerktopologieën waarin elk knooppunt met precies twee andere knooppunten verbonden is, zodat alle knooppunten een gesloten lus vormen. Gegevens worden meestal in één richting langs de ring verzonden en de toegang tot het medium wordt geregeld via tokenpassing.

In een ringtopologie kan de ring unidirectioneel zijn, waarbij een enkel token rondgaat, of bidirectioneel, waarbij data in beide richtingen kan worden gestuurd. Bekende voorbeelden zijn Token Ring volgens IEEE 802.5 en FDDI, die een dubbele ring gebruikt voor redundantie en hogere snelheid.

Voordelen van ringtopologieën zijn deterministische media-toegang bij tokenpassing, een eenvoudige implementatie met weinig bekabeling per knooppunt en gemakkelijke foutlokalisatie langs de ring. Nadelen omvatten kwetsbaarheid bij uitval van een verbinding of knooppunt, waarbij redundante verbindingen of bypass-technieken nodig zijn. Schaalvergroting kan leiden tot hogere overhead door tokenpassing en toename van latenties naarmate er meer stations op de ring zijn.

Historische context: Token Ring (IBM) en IEEE 802.5 waren in de jaren tachtig en negentig populair in bedrijfsnetwerken, maar sindsdien is ringtopologie minder gebruikelijk geworden door de opkomst van Ethernet-switches. FDDI bood tot 100 Mbps over glasvezel met een dubbele ring. Ringtopologieën blijven in sommige industriële netwerken bestaan waar deterministische toegang vereist is.

Implementatie en onderhoud: in traditionele token-ringnetwerken is er een token dat door elk station wordt doorgegeven; een station mag verzenden zodra het token bij hem verschijnt. Redundante ringen of bypass-voorzieningen verbeteren beschikbaarheid. Diagnostiek omvat het monitoren van tokenstatus, foutlokalisatie langs de ring en herstelprocedures bij onderbrekingen.