Revisienummering

Revisienummering is het systeem waarmee wijzigingen aan een artefact—zoals een document, technisch tekeningen, beleid of software—van een nummer worden voorzien om de geschiedenis en herleidbaarheid te waarborgen. Elke revisie krijgt een uniek revisienummer en een beschrijving van de verandering, met datum en maker. Het doel is te voorkomen dat meerdere versies door elkaar gaan en om oudere referenties terug te vinden.

Gebruikte nummeringsschemes variëren per domein. Een eenvoudige aanpak gebruikt opeenvolgende integers (Rev 1, Rev 2, ...). In software en productontwikkeling is semantische versieing gebruikelijk: major.minor.patch (bijv. 2.3.1), wat onderscheid maakt tussen grote veranderingen, kleinere toevoegingen en foutcorrecties. Ook datumgebaseerde systemen bestaan, zoals 20240517, of combinaties zoals 1.0-2024Q3.

Het toekennen van een revisie gebeurt doorgaans binnen een wijzigingsbeheerproces, met wijzigingsverzoek, beoordeling en goedkeuring. Na goedkeuring wordt het revisienummer aan het artefact toegekend en verschijnt een wijzigingslog met datum, auteur en samenvatting van de verandering. Oude revisies blijven bewaard zodat de historiek kan worden geraadpleegd.

Impact en praktijken: verwijzingen naar documenten moeten expliciet naar welke revisie ze verwijzen om misverstanden te voorkomen. Revisienummering vergroot traceerbaarheid, compliance en kwaliteitsbeheer, en ondersteunt regressietesten en releaseplanning. Nadelen zijn onderhoudskosten en de noodzaak van consistente toepassing en migratie van oude verwijzingen bij verandering van het nummeringsschema.

Relaties: revisienummering is vaak onderdeel van bredere praktijken zoals documentbeheer, configuratiemanagement en change management, en kan worden ondersteund door versiebeheer of een changelog.