Reststromen

Reststromen is een term uit de afval- en hulpstoffenketen die verwijst naar de materiaalstromen die overblijven nadat hoogwaardige recycling en sortering is toegepast. In de praktijk gaat het meestal om restafval uit huishoudens en bedrijven, maar ook om reststromen uit industrie en bouw- en sloopafval die niet of niet volledig kunnen worden gerecycled.

De samenstelling van reststromen is vaak zeer heterogeen en kan bestaan uit plastics, organische stoffen, textiel, vervuilde papiersoorten, keramiek, glas en metaal, evenals gevaarlijke bestanddelen. Door de gemengde aard en mogelijke verontreiniging zijn reststromen doorgaans moeilijk te recyclen en vereisen ze specifieke behandeling.

Beheersing en verwerking van reststromen verlopen volgens een combinatie van preventie, sorteren en verwerken. Preventie en betere scheiding aan de bron proberen de hoeveelheid reststromen te beperken. Na sortering volgen mechanisch-biologische behandelingen, waar mogelijk waarbij biologische fractionering of verbranding met energiewinning plaatsvindt. Reststromen kunnen bij gebrek aan opties uiteindelijk naar energy recovery (zoals verbranding) of, beperkt, naar stortplaatsen gaan.

Regelgeving en beleidskaders, waaronder de Europese afvalwetgeving en nationale circulaire-economieprogramma’s, moedigen aan tot voorkomen en zo veel mogelijk recyclen of energie terugwinnen uit reststromen, terwijl de resterende hoeveelheid beheersbaar en duurzaam wordt afgewikkeld. Indicatoren zoals de restfractie als aandeel van totaal afval, recycling- en energieretrievingate en de stortingsafname geven inzicht in de prestaties en voortgang.