Recompressie

Recompressie, letterlijk “recompressie” in het Nederlands, verwijst naar het proces waarbij de omgevingsemptiedruk opnieuw verhoogd wordt nadat een eerder drukverlaging of decompressie heeft plaatsgevonden. In medische en duikgerelateerde contexten wordt recompressie vaak toegepast als behandeling voor decompressieziekte en gerelateerde aandoeningen.

In duikgeneeskunde is recompressie doorgaans een behandeling in een hyperbare kamer. De patiënt wordt onder hoge atmosferische druk geplaatst en ademt in veel gevallen zuivere zuurstof. Door de verhoogde omgevingdruk krimpen gasbellen in het lichaam en wordt de zuurstoftoevoer naar weefsels hersteld, wat symptomen kan verminderen of voorkomen. De behandelprocedures zijn protocollair en kunnen bestaan uit fasen van drukverhoging tot meestal 2–3 atmosfeer absolute (ATA) of hoger, gevolgd door herhaalde duurbeurten onder zuurstof, afhankelijk van de ernst, de tijd sinds blootstelling en de individuele risicofactoren. Recompressie is de standaardbehandeling bij decompressieziekte en arteriële gasembolies.

Naast medische toepassingen kan recompressie in technische en industriële omgevingen verwijzen naar het herstellen van de druk in gassystemen na een lek, onderzeese operaties of temperatuurgerelateerde volumeveranderingen. In dergelijke contexten kan recompressie onderdeel zijn van veiligheids- en drukproeven of van werkzaamheden onder gecontroleerde drukomstandigheden.

Veiligheid en beperkingen: recompressie dient te worden uitgevoerd in een gecontroleerde faciliteit door getraind personeel. Mogelijke risico’s zijn barotrauma aan oren of longen, zuurstoftoxiteit en claustrofobie. Het dient geen vervanging te zijn voor tijdige evacuatie of noodmaatregelen bij verdenking op decompressieziekte of gasembolies.