standaardbehandeling

Standaardbehandeling, ook wel standaardzorg genoemd, is de vooraf vastgestelde behandeling die in de praktijk als meest aangewezen en effectieve aanpak voor een bepaalde aandoening geldt op basis van het beschikbare wetenschappelijke bewijs en de richtlijnen van beroepsorganisaties.

Deze behandeling is gebaseerd op klinische richtlijnen, consensusverklaringen en resultaten van wetenschappelijk onderzoek. Zij omvat vaak een combinatie van medicamenteuze therapie, medische procedures, reeks controles en follow-upmomenten.

In de dagelijkse klinische praktijk kan van de standaard worden afgeweken als individuele factoren dit vereisen, zoals leeftijd, comorbiditeiten, bijwerkingen- of allergieprofiel, of in overleg met de patiënt. Deelname aan klinische studies kan ook leiden tot andere behandelkeuzes.

Voordelen zijn onder meer meer eenduidige zorg, betere vergelijkbaarheid van uitkomsten en doorgaans betere algemene resultaten. Nadelen kunnen zijn dat de standaard niet voor elke patiënt geschikt is en dat richtlijnen veranderen naarmate nieuw bewijs beschikbaar komt. Toegang tot de standaard kan ook variëren afhankelijk van locatie en middelen.

Voorbeeld: in veel vormen van kanker is een standaard chemotherapie- of doelgerichte behandelingsregime vastgesteld; bij hoge bloeddruk is een standaard medicatielijn aanbevolen; vaccinatie- en preventiestrategieën volgen eveneens gestandaardiseerde routes.

Beleid en kwaliteitszorg: standaarden worden regelmatig herzien op basis van nieuw bewijs; zorgverleners, ziekenhuizen en verzekeraars gebruiken ze voor kwaliteit- en prestatiesmetingen.