Proximiteitsensoren

Proximiteitsensoren zijn sensoren die de aanwezigheid, nabijheid of afstand van een object bepalen zonder fysiek contact te maken. Ze worden veel toegepast in automatisering, machinebouw en consumentenelektronica om processen te reguleren, voor positionering te zorgen en storingen te detecteren.

Inductieve proximiteitsensoren detecteren metalen voorwerpen door veranderingen in een elektrisch veld rondom een spoel. Ze zijn robuust tegen stof en vocht en bieden korte tot middellange detectiebereiken, doorgaans circa 1 tot enkele tientallen millimeters. Uitgangen zijn meestal digitaal (schakeluitgang) of analoog, en compatibel met veel industriële besturingslogica.

Capacitieve proximiteitsensoren detecteren veranderingen in capaciteit tussen sensor en doelobject. Ze kunnen metalen en niet-metalen objecten ervaren, zoals kunststof, glas, vloeistoffen en keramiek. Sensing ranges variëren van ongeveer 1 tot 40 millimeter, afhankelijk van materiaal en sensorontwerp. Uitgangen zijn doorgaans digitaal of analoog.

Optische proximiteitsensoren, ook wel foto-elektrische sensoren genoemd, gebruiken een lichtzender (meestal IR) en een ontvanger en detecteren onderbreking of reflectie. Ze werken bij korte tot lange afstanden, van enkele millimeters tot tientallen centimeters of meer, afhankelijk van configuratie. Uitgangen zijn digitaal of analoog.

Magnetische proximiteitsensoren (Hall-effect) detecteren veranderingen in een magnetisch veld en bieden contactloze detectie van magnetische activiteiten. Vaak gebruikt voor positionering en terugkoppeling in mechanische systemen, met variabele uitgangen.

Ultrasone proximiteitsensoren zenden geluidsgolven uit en meten de teruggekaatste echo. Ze werken in diverse omgevingen en detectieafstanden variëren van circa 2 centimeter tot meerdere meters, ongeacht materiaal.

Voordelen van proximiteitsensoren zijn snelle, slijtagevrije detectie en weinig onderhoud. Nadeel kan afhangen van materiaal, coating en omgeving, wat de betrouwbaarheid beïnvloedt.