Pijnbeoordeling

Pijnbeoordeling is een systematisch proces waarmee de ernst, aard en impact van pijn bij een individu worden vastgesteld en gevolgd over tijd. Het doel is om een behandelplan te ondersteunen, de respons op therapie te evalueren en de algehele kwaliteit van leven te verbeteren. Pijn is subjectief en kan door factoren zoals leeftijd, cognitieve functies, culturele achtergrond en taal variëren, waardoor een combinatie van instrumenten vaak nodig is.

Zelfrapportage blijft de belangrijkste methode bij mensen die kunnen communiceren. Veelvoorkomende meetinstrumenten zijn de Numeric Rating Scale (NRS) of Visual Analogue Scale (VAS), die pijn op een schaal van respectievelijk 0 tot 10 of 0 tot 100 uitdrukken. Het McGill Pain Questionnaire (MPQ) geeft detail over pijnkwaliteit en locatie, terwijl de Brief Pain Inventory (BPI) zowel intensiteit als de invloed op dagelijkse activiteiten meet. De keuze van instrument hangt af van leeftijd, cognitief functioneren, taal en klinische setting.

Bij niet-communicerende patiënten of jonge kinderen worden observatieschalen gebruikt. Voor verschillende zorgsituaties zijn bijvoorbeeld de FLACC-schaal (Face, Legs, Activity, Cry, Consolability) en de COMFORT- of andere gedrag-gerichte meetinstrumenten gangbaar. Deze schalen vertrouwen op waargenomen gedrag en fysiologische tekenen in plaats van zelfrapportage.

Implementatie vereist regelmatige herbeoordeling, documentatie van baselines en wijzigingen, en afstemming met multidisciplinaire zorg. Pijnbeoordeling ondersteunt beslissingen over analgesie, evaluatie van behandelingseffecten en het identificeren van mogelijke complicaties of psychologische impact. Culturele gevoeligheden en taalbarrières moeten worden ondervangen om nauwkeurige metingen te garanderen.