Padoppervlak

Padoppervlak is de bovenste laag van een pad, padweg of voetgangersgebied die bedoeld is voor voetverkeer of lichte voertuigen. Het omvat de materiaalkompositie, textuur en afwerking en vormt samen met de ondergrond de structuur waarover gebruikers lopen. Het doel van het padoppervlak is comfort, veiligheid, duurzaamheid en goede waterafvoer.

Veelvoorkomende materialen voor padoppervlakken zijn asfalt, beton, bestrating met stenen of klinkers, grind, houten damwand of composietmaterialen. Ook zijn er permeabele varianten zoals poreus asfalt of poreuze betontegels die waterdoorlatend zijn. Afwerkingen variëren van glad tot licht geruwd voor extra grip, en kunnen voorzien zijn van kenmerken zoals antisliplagen, profiel of randen die vallen en tripgevaar helpen voorkomen.

Belangrijke eigenschappen van padoppervlakken zijn grip (slipweerstand), vlakheid en niveauverschillen, draagkracht en waterafvoer. Grip wordt vaak bepaald door textuur en ruwheid, terwijl vlakheid invloed heeft op comfort en veiligheid bij hellingen en trappen. Waterafvoer moet zodanig zijn dat plassen en ijsvorming worden beperkt, vaak door een lichte afschuining of afschot. Onderhoud omvat reparatie van scheuren en hobbelingen, vervangen van beschadigde stenen, reinigen en periodieke vernieuwing van de toplaag.

Ontwerp- en onderhoudsoverwegingen richten zich op toegankelijkheid, onderhoudskosten, milieu-impact en duurzaamheid. Bij zonering in publieke ruimtes wordt rekening gehouden met tactiele markeringen voor visueel gehandicapten en met consistentie van materialen om samenhang en veiligheid te bevorderen. Voorbeelden van toepassingen zijn trottoirs, wandelpaden in parken en voetgangerszones in steden.