Netzerodoelstellingen

Netzerodoelstellingen zijn afspraken om tegen een afgesproken jaar de netto-uitstoot van broeikasgassen terug te brengen tot nul. Dat betekent dat de uitstoot zo veel mogelijk verminderd wordt en dat de resterende emissies gecompenseerd of verwijderd worden door koolstofopslag of negatieve emissies. Het begrip verwijst vaak naar koolstofdioxide, maar kan ook alle relevante broeikasgassen omvatten.

Deze doelstellingen kunnen op nationaal, regionaal of bedrijfsniveau bestaan en gelden meestal voor alle significante broeikasgassen, volgens gangbare kaders zoals de GHG-protocol. De tijdshorizon varieert, maar veel landen mikken op circa 2050, met tussentijdse mijlpalen in de komende decennia (bijvoorbeeld 2025 of 2030) om voortgang te volgen.

Om net-zero te bereiken wordt ingezet op een combinatie van emissiereductie en koolstofverwijdering. Dit omvat energietransitie en elektrificatie, verbeterde energie-efficiëntie, vermindering van industriële emissies en veranderingen in transport en landbouw. Daarnaast kunnen negatieve emissies worden ingezet via natuurgebaseerde oplossingen (zoals bosbeheer en bodembeheer) en technologische opties (zoals directe luchtafvang en CCS/BECCS). De benodigde verwijderingscapaciteit en de betrouwbaarheid daarvan vormen belangrijke onzekerheden.

Bestuurlijk beleid en transparantie spelen een cruciale rol. Beleidsinstrumenten zoals regelgeving, koolstofprijzen en subsidies worden gebruikt naast rapportage en verificatie van vooruitgang volgens internationale kaders en nationale klimaatplannen. Kritiek richt zich op haalbaarheid, de afhankelijkheid van toekomstige technologieën, kosten, en de behoefte aan een rechtvaardige, just transition. Desondanks nemen net-zero-doelstellingen wereldwijd toe en worden ze steeds vaker geïntegreerd in lange termijn-economie- en stimuleringsprogramma’s.