Merkellichaampjes

Merkellichaampjes zijn gespecialiseerde mechanoreceptoren in de huid. Ze bevinden zich in het stratum basale van de epidermis, met een hogere dichtheid in tastgevoelige gebieden zoals vingertoppen, lippen en het gezicht. Samen met nabijgelegen zenuwuiteinden vormen ze de Merkel-disc, een type I langzaam adaptieve mechanoreceptor die betrokken is bij de waarneming van fijne tast, textuur en langdurige druk.

Bij mechanische stimulatie communiceren Merkelcellen met afferente zenuwvezels via synapsonachtige contacten. De signaaltransductie wordt ondersteund door mechanosensoren zoals Piezo2 die in de Merkelcel werkzaam zijn en prikkels omzet in elektrische signalen. Dit systeem levert informatie over de vorm en textuur van objecten en draagt bij aan het fijnere tastgevoel.

Cellulair kenmerken: Merkelcellen hebben neuroendocriene eigenschappen en bevatten dense-core vesicles. Ze drukken neuroendocrine markerstoffen uit, zoals chromogranine A en synaptophysin. Immunohistochemisch kunnen ze kenmerken van epitheelcellen dragen, waaronder bepaalde cytokeratines.

Ontwikkeling en klinische relevantie: Merkelcellen maken deel uit van de epidermale structuur. De exacte oorsprong wordt in de literatuur besproken, maar ze worden over het algemeen gezien als gespecialiseerde huidcellen met neuroendocriene eigenschappen. Een belangrijke klinische aandoening die uitgaat van deze cellen is het Merkelcelcarcinoom, een zeldzame maar agressieve huidtumor. Diagnose en behandeling zijn afhankelijk van histopathologie en stadium; behandelopties omvatten chirurgie, radiotherapie en, indien nodig, systeemtherapie.