Kolomfunderingen

Kolomfunderingen zijn een type fundering waarbij de structurele lasten van een bouwwerk via kolommen rechtstreeks op de onderliggende bodem worden overgebracht. In de praktijk bestaan kolomfunderingen uit afzonderlijke kolommen, meestal gewapend beton, met een bredere kolomvoet die op de draagkrachtige ondergrond rust. Soms vormen deze kolommen samen een frame waarop de bovenliggende constructie staat. Kolomfunderingen worden toegepast wanneer de bodem direct onder de kolom een voldoende draagvermogen heeft en de belastingen duidelijk geconcentreerd zijn op de kolommen, bijvoorbeeld in betonnen of staalconstructies voor kleine tot middelgrote gebouwen.

Bij het ontwerp worden de axiale belastingen van de kolommen en de draagkracht van de bodem bepaald. De kolomvoeten worden zodanig dimensioneerd dat verzakking en scheve zetting worden voorkomen. De uitvoering omvat de voorbereiding van de funderingslocaties, plaatsing van wapening in de kolommen en voetplaten en het gieten van beton, waarna het geheel uithardt.

Voordelen zijn onder meer een relatief eenvoudige constructie en directe overdracht van lasten naar een geschikte bodem, wat mogelijk kostenbesparend kan zijn bij geschikte omstandigheden. Nadelen zijn de gevoeligheid voor ongelijkmatige zetting bij niet-homogene bodems en minder flexibiliteit bij complexere of zwakkere ondergronden. In vergelijking met palenfunderingen geldt: kolomfunderingen worden vaak toegepast wanneer de bodem onder het kolomgebied voldoende draagvermogen heeft, terwijl palenfunderingen nodig zijn bij zwakkere of zeer variabele bodems en bij diepere draaglagen.