Klittenbandsystemen

Klittenbandsystemen zijn snelle en herbruikbare bevestigingssystemen die bestaan uit twee complementaire onderdelen: een luszijde en een haakzijde. Door drukcontact tussen de twee oppervlakken worden de haakjes verankerd in de lussen, waardoor een stevige verbinding ontstaat. Door de twee zijden uit elkaar te trekken, kan de verbinding weer eenvoudig losgemaakt worden. De sterkte en duurzaamheid zijn afhankelijk van factoren zoals breedte, lus- en haakdichtheid, materiaal en belasting.

De componenten bestaan doorgaans uit synthetische polymeren zoals nylon of polyester. De luszijde heeft een zachte, pluisachtige structuur met vele korte lussen; de haakzijde bevat kleine haakjes die zich in deze lussen nestelen. Veel klittenbandsystemen zijn verder voorzien van verschillende behandelingen of achtermaterialen, zoals zelfklevende ruggen of sew-on bevestigingen, waardoor ze geschikt zijn voor diverse toepassingen.

Historisch gezien werd het concept ontwikkeld door de Zwitser Georges de Mestral in de jaren na de Tweede Wereldoorlog. De merknaam Velcro is een bekende handelsnaam die wereldwijd gebruikt wordt voor dit type sluiting, terwijl “klittenband” in het Nederlands vaak als generieke term dient.

Toepassingen van klittenbandsystemen zijn breed en omvatten textiel (kleding, schoenen, tassen), kabelbeheer en organisatie in technische omgevingen, medische apparatuur, autosport en luchtvaart, evenals consumenten- en industrieel gebruik. Voordelen zijn onder meer gemakkelijke bediening, verstelbaarheid en herbruikbaarheid; nadelen omvatten gevoeligheid voor vervuiling, beperkte haalgewichten in vergelijking met zippers of snaps, en afname van prestaties bij hoge temperaturen of langdurige blootstelling aan stof en haren.

Onderhoud vereist regelmatige reiniging om verontreiniging en lusvorming te voorkomen; bij koud en droog onderhoud behouden ze doorgaans hun functionaliteit.