IA32uitvoeringen

IA-32-uitvoeringen, ook wel bekend als de i386-architectuur, verwijst naar de 32-bit uitbreiding van de x86-instructieset die begonnen is met de Intel 80386. Deze architectuur definieert niet alleen een 32-bit instructieset, maar ook registers, adresseringsmodi en virtuele geheugenondersteuning die op vele centrales processors van verschillende fabrikanten werd toegepast. IA-32 bleef een standaard voor desktop en servers gedurende tientallen jaren en vormt de basis voor de compatibiliteit van veel oudere en mid-range software.

Belangrijke kenmerken van IA-32 zijn onder meer de mogelijkheid tot real mode en beschermde modus, waardoor MS-DOS-programma’s naast moderne besturingssystemen konden draaien. Beschermde modus introduceerde geheugenbescherming en adresruimten, terwijl paging en virtuele geheugenbeheer efficiënt geheugenconcurrentie mogelijk maakten. Segmentatie blijft onderdeel van het model, zij het in veel moderne systemen vaak geconfigureerd als een platte geheugenruimte. De architectuur ondersteunt 32-bit registers (zoals EAX, EBX, ECX, EDX) en de 32-bit versie van de instructiepaden, plus de EIP- en EFLAGS-registerpar. Een x87-FPU en later geïntegreerde multimedia- en SIMD-extensies stonden los van de kerninstructies.

Wat betreft uitvoeringen/implementaties omvat IA-32 meerdere Intel-generaties, te beginnen met de i386 (80386), gevolgd door i486 en de P5-Pentium-lijnen, waaronder Pentium II/III en vroege Pentium IV-generaties. AMD en andere fabrikanten boden IA-32-compatibele implementaties die later werden uitgebreid met extra functies. In latere jaren is IA-32 ook gebruikt naast x86-64, waarbij moderne processors 32-bit compatibiliteitsmodi blijven ondersteunen. IA-32 blijft daarmee een belangrijke basis geweest voor software-compatibiliteit, ook al wordt de industrie steeds meer gedomineerd door 64-bit uitvoeringen.