Hydratatieniveaus

Hydratatieniveaus verwijzen naar de hoeveelheid water in het menselijk lichaam in relatie tot dagelijkse inname en vochtverlies. Ze geven een momentopname van de hydratatiestatus en variëren afhankelijk van leeftijd, geslacht, gezondheidstoestand en omgeving, zoals temperatuur en luchtvochtigheid.

De hydratatiestatus wordt doorgaans beoordeeld aan de hand van signalen als dorst, droge mond en huid, en de urinelozing en -kleur. In klinische of onderzoekssetting kunnen ook objectieve metingen worden gebruikt, zoals plasmonstering of inschatting van lichaamswater via bio-impedantie.

Er zijn verschillende niveaus: goed gehydrateerd, milde uitdroging, matige uitdroging en ernstige uitdroging. Een veelgebruikt referentiekader stelt milde uitdroging op circa 1–2% van het lichaamsgewicht, matige uitdroging op 3–5% en ernstige uitdroging boven 5%, al kunnen de drempels per persoon variëren.

Factoren die hydratatieniveaus beïnvloeden zijn klimaat, fysieke activiteit, ziekte (zoals diarree of koorts), medicatie (bijv. diuretica) en leeftijd. Ouderen hebben vaak minder dorst en lopen daardoor een groter risico op ongehydratie.

Onvoldoende hydratatie kan de cognitieve en fysieke prestaties verminderen, de urineproductie en de nierfunctie belasten, en in ernstige gevallen tot levensbedreigende toestanden leiden. Om hydratatieniveaus gezond te houden, is regelmatige vochtinname relevant, aangepast aan activiteit, klimaat en gezondheidstoestand. Let op urinekleur als eenvoudige indicator: heldere of lichte urine wijst op betere hydratatie, donkere urine kan wijzen op onderhydratie. Bij twijfel kan een arts geraadpleegd worden.