Hogeinkomenslanden

Hoge-inkomenslanden is een term die door internationale organisaties wordt gebruikt om landen te classificeren op basis van hun bruto nationaal inkomen (GNI) per hoofd van de bevolking. De Wereldbank hanteert hiervoor een drempelwaarde die jaarlijks wordt herzien; landen met een GNI per hoofd boven deze grens behoren tot de groep hoge-inkomenslanden. De classificatie dient als hulpmiddel voor statistiek, beleid en onderzoeksdoeleinden en zegt weinig over alle sociale omstandigheden in een land.

Kenmerkend voor hoge-inkomenslanden zijn onder meer een hoge levensverwachting, hoog onderwijsniveau, sterke gezondheidszorg, uitgebreide infrastructuur en geavanceerde dienstensectoren. Economisch gezien zijn de bronnen vaak divers, met een combinatie van productie, financiën, technologie en diensten. Binnenlandse ongelijkheid en regionale verschillen bestaan ook in deze landen, ondanks het algemene hoge welvaartsniveau.

De groep hoge-inkomenslanden omvat wereldwijd een mix van landen uit Noord-Amerika, Europa en delen van Azië en Oceanië. Veel van deze landen zijn lid van de OECD of worden op andere manieren gezien als ontwikkeld. Voorbeelden die regelmatig in deze categorie vallen zijn de Verenigde Staten, Duitsland, Japan, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Canada, Australië en Zuid-Korea; ook kleinere, welvarende economieën zoals Luxemburg, Singapore en Qatar behoren vaak tot de hoge-inkomensklasse.

Het gebruik van de term heeft grenzen: de inkomensdrempel is arbitrair en verandert jaarlijks, en de classificatie houdt geen rekening met koopkracht, groei- of welzijnsverschillen binnen een land. Desondanks biedt de indeling een nuttig instrument voor vergelijking en beleidsanalyse.