Euroemissienormen

Euroemissienormen zijn Europese regelgeving die de uitlaatemissies voor nieuwe voertuigen die in de EU en de EER verkocht worden beperkt. Ze gelden voor lichte voertuigen (personenauto’s en lichte bedrijfswagens) en in latere generaties ook voor zwaardere voertuigen. De normen specificeren maximale waarden voor verontreinigende stoffen zoals stikstofoxiden (NOx), koolmonoxide (CO), koolwaterstoffen (HC) en fijnstof (PM), en in sommige fasen ook voor ammoniak en andere stoffen. Elke generatie—Euro 1 tot Euro 6 en verder—verlaagt de toegestane emissies om luchtvervuiling te verminderen en de volksgezondheid te beschermen, terwijl technologische vernieuwingen in voertuigen worden gestimuleerd.

Ontwikkeling en voortgang: De eerste Euro-standaard, Euro 1, werd in 1992 ingevoerd. Latere stappen verscherpten de limieten: Euro 2 (1996), Euro 3 (2000), Euro 4 (2005), Euro 5 (2009) en Euro 6 (2014). Euro 6 verlaagt in het bijzonder de NOx-limieten voor dieselmotoren en verplichtte geavanceerde aftertreatment zoals dieselpartikelfilters en selectieve katalytische reductie (SCR). Vanaf 2019–2020 werden Euro 6d-TEMP en Euro 6d ingevoerd met strengere controles onder real-world emissions en de WLTP-testroutine ter vervanging van oudere tests.

Meting en handhaving: Emissies worden beoordeeld in typegoedgekeurde tests met gestandaardiseerde rijcycli (WLTP) en metingen in de echte wereld (RDE) met draagbare apparaten. Compliance wordt afgedwongen door EU-lidstaten via voertuigtypegoedkeuring en markttoezicht; niet-conforme voertuigen kunnen worden teruggeroepen of van de verkoop uitgesloten.

Toekomstige ontwikkelingen: Euro 7 wordt besproken om de normen verder aan te scherpen en niet-uitstootgerelateerde bronnen van vervuiling aan te pakken en de prestaties in de echte wereld te verbeteren. Verwacht wordt dat het halverwege de jaren 2020 wordt vastgesteld en geleidelijk wordt ingevoerd voor nieuwe typevoertuigen en later voor alle nieuwe registraties.