Eindejaarsuitkeringen

Eindejaarsuitkeringen zijn extra betalingen die werkgevers in het jaar eindigen of aan het einde van het jaar aan werknemers kunnen doen. Ze vormen doorgaans een vorm van bonussen of winstdelingen en zijn geen wettelijk verplichte toeslag. De uitkering kan door de werkgever eenmalig zijn, maar ook variëren in hoogte afhankelijk van bijvoorbeeld bedrijfsresultaat, individuele prestaties of afspraken in cao’s of arbeidsovereenkomsten.

De hoogte en voorwaarden van een eindejaarsuitkering worden meestal vastgelegd in een collectieve arbeidsovereenkomst (cao), een bedrijfsregeling of in de individuele arbeidsovereenkomst. Soms is de uitkering vast opgenomen als een percentage van het jaarsalaris, soms is het een vast bedrag, of een variabel bedrag afhankelijk van bepaalde criteria. Ook kan de uitkering pro rata worden berekend bij indiensttreding of bij beëindiging van het dienstverband.

Belangrijke aspecten zijn onder meer wie in aanmerking komt en onder welke voorwaarden de uitkering wordt toegekend. Vaak geldt dat een minimale periode gewerkt moet zijn in het betreffende jaar, of dat de uitkering afhangt van de winst of prestaties van de organisatie. Bedragen kunnen al dan niet gegarandeerd zijn; bij dalende bedrijfsresultaten kan de uitkering lager uitvallen of zelfs komen te vervallen.

Fiscaal gezien wordt een eindejaarsuitkering behandeld als loon en wordt het belast via de loonstaat, net als reguliere salariscomponenten. De uitkering valt onder de loon- en sociale premies, en er gelden geen aparte belastingregels daarvoor. Sommige werknemers vergelijken eindejaarsuitkeringen met de “13e maand”, maar dit is een andere vorm van extra betaling die bekend is in sommige sectoren en CAO’s.