EIArichtlijn

EIArichtlijn, kort voor Environmental Impact Assessment Directive, is een Europese Unie-richtlijn die vereist dat lidstaten de milieueffecten van bepaalde openbare en private projecten beoordelen voordat een vergunning wordt verleend. De richtlijn verplicht nationale wetgevers om milieueffectrapportages te laten opstellen en publieke participatie mogelijk te maken. In de praktijk wordt de EIArichtlijn in veel landen umgesetzt door middel van nationale bepalingen die de processtappen en inhoud van de rapportage vastleggen.

De EIArichtlijn geldt voor projecten die in aanmerking komen op basis van hun aard, omvang of locatie en die mogelijk aanzienlijke effecten kunnen hebben op milieu, fauna en flora, luchtkwaliteit, geluid, bodem en water. Sommige projecten vallen onder Annex I van de oorspronkelijke richtlijn en vereisen altijd een milieueffectrapportage (EIA), terwijl andere projecten onder Annex II vallen en afhankelijk van drempels en kenmerken aan een EIA kunnen worden onderworpen. Het proces omvat screening (of EIA nodig is), scoping (kader en relevante milieueffecten bepalen), de Environmental Impact Assessment Report (EIAR), consultatie van het publiek en belanghebbenden, en uiteindelijk evaluatie en besluitvorming door de bevoegde autoriteit. Monitoring en naleving van mitigatiemaatregelen kunnen deel uitmaken van de vergunning.

De EIArichtlijn waarborgt ook transparantie en participatie: het EIAR-publiceren en informeren van het publiek, en in bepaalde gevallen grensoverschrijdende betrokkenheid wanneer effecten andere lidstaten kunnen raken. De richtlijn staat centraal in de koppeling tussen projectbeoordeling en milieuplanning en werkt vaak samen met Strategische Milieubeoordeling (SEA) voor plannen en programma’s. Implementatie vindt via nationale wetten plaats en kan per lidstaat verschillen in detaillering en uitvoering.