Droogverhitten

Droogverhitten is een warmtebehandeling waarbij een stof of product onder droge omstandigheden wordt verwarmd, meestal in afwezigheid van water of vocht. De atmosfeer kan bestaan uit droge lucht of inert gas. Het doel is vocht verwijderen, chemische of fysische veranderingen te stimuleren, of aroma, textuur en structuur te beïnvloeden zonder toevoeging van vocht.

Het begrip onderscheidt zich van natte verhitting, zoals stomen of koken, waarbij water aanwezig is en hydrolytische of oplossingsprocessen kunnen optreden. Droogverhitting wordt toegepast in verschillende sectoren, variërend van food processing tot materiaal- en keramiektechnologie. In de voedingsindustrie wordt het gebruikt voor roosteren of toosten van noten, zaden en koffiebonen, wat smaken en aroma’s ontwikkelt. In de chemie en bouwmaterialen wordt droogverhitten toegepast bij calcination, gedroogde indringing van verbindingen, of het stapelen en stellen van keramische en mineralencomponenten.

Proces en apparatuur variëren afhankelijk van het product en het gewenste eindresultaat. Veelgebruikte systemen zijn hete-luchtovens, roterende trommels en keramische of metaalovens (kilns). De temperatuur en tijd zijn cruciaal: te hoge temperatuur of te lange verhitting kan leiden tot oxidatie, verbranding of schade aan het materiaal, terwijl onvoldoende verhitting vocht achterlaat of eigenschappen onvoldoende verandert.

Voordelen van droogverhitten omvatten controle over vochtgehalte en de mogelijkheid om chemische veranderingen te sturen zonder toevoeging van vocht. Nadelen zijn energie-intensiteit, risico op oververhitting en, bij aanwezigheid van zuurstof, ongewenste oxidatie. Veiligheid vereist goede ventilatie en toezicht bij hete oppervlakken en stofvorming.