Diagnostiekcontrole

Diagnostiekcontrole is een systematisch proces gericht op het verifiëren en verbeteren van de kwaliteit, veiligheid en nauwkeurigheid van diagnostische activiteiten. Het omvat laboratoriumtests, beeldvorming en klinische evaluaties en heeft tot doel diagnostische fouten te voorkomen, de betrouwbaarheid van uitslagen te verhogen en tijdigheid te waarborgen.

Het proces kent meerdere fasen, waaronder pre-analytische, analytische en post-analytische stappen. Voorbereiding en juiste afname van monsters, correcte labeling en transport vallen onder de pre-analytische fase. De analytische fase omvat kalibratie, onderhoud en validatie van systemen en methoden. De post-analytische fase richt zich op rapportering, interpretatie en aansluiting bij de klinische besluitvorming. Daarnaast omvat diagnostiekcontrole onder andere interne kwaliteitscontrole, externe kwaliteitsbewaking (proefbelasting), competentie van personeel, en het naleven van gestandaardiseerde procedures. Accrediterende organisaties en normen zoals ISO 15189 spelen vaak een centrale rol in de kwaliteitsborging van diagnostische diensten.

Toepassingsgebieden zijn onder meer ziekenhuislaboratoria, klinische chemie, hematologie, medische beeldvorming en pathologie. Belanghebbenden zijn zorgprofessionals, laboratoriummedewerkers, radiologen en patiënten. Diagnostiekcontrole draagt bij aan klinische governance en patiëntveiligheid en is afhankelijk van nationale en internationale richtlijnen en accreditaties die de kwaliteit van diagnostiek waarborgen.

Uitkomsten van diagnostiekcontrole zijn onder meer verhoogde diagnostische nauwkeurigheid, minder herhaaltests en betere benutting van middelen en tijd. Uitdagingen zijn onder meer de kosten van kwaliteitssystemen, integratie van informatietechnologie, variatie tussen diagnostische routes en de voortdurende noodzaak tot bijscholing en aanpassing aan vernieuwde methoden. Diagnostiekcontrole sluit aan bij bredere kwaliteitszorg en patiëntveiligheidsinitiatieven in de gezondheidszorg.