accreditaties

Accreditatie is een formeel proces waarbij een onafhankelijke accrediteringsinstantie beoordeelt of een instelling, programma of dienst voldoet aan vastgestelde normen en eisen. Het doel is vertrouwen te geven aan studenten, klanten en de samenleving over de kwaliteit en betrouwbaarheid van de geboden dienstverlening.

Accreditatie vindt plaats in verschillende sectoren. In het onderwijs geldt accreditatie voor instellingen en vooropleidingen; in de gezondheidszorg voor ziekenhuizen, klinische laboratoria en andere zorgdiensten; en in industrie en beroepsonderwijs voor trainingen en certificering van professionals. Ook laboratoria voor testen en kalibratie kunnen geaccrediteerd worden en tonen daarmee hun competentie aan.

Het proces omvat meestal een aanvraag door de instelling, een kritieke zelfevaluatie tegen de relevante normen, een bezoek van beoordelingsleden, een beoordelingsrapport en een besluit door de accrediteringsinstantie. Na goedkeuring volgt vaak een periode van surveillance en periodieke her-accreditatie om continue naleving te waarborgen.

Internationaal bestaan er samenwerkingskaders en registers die de vergelijkbaarheid en mobiliteit bevorderen. In Europa spelen organisaties zoals ENQA en EQAR een rol bij kwaliteitszorg in het hoger onderwijs. Voor de evaluatie van accrediteringsorganisaties gelden normen zoals ISO/IEC 17011; voor laboratoria bestaan normen zoals ISO/IEC 17025.

Accreditatie dient als hulpmiddel voor kwaliteitsverbetering, maar kan ook kosten en bureaucratie met zich meebrengen. Critici wijzen op de risico's van ritualisering en bureaucratisering, terwijl voorstanders benadrukken dat accreditatie transparantie, benchmarking en vertrouwen vergroot.

In Nederland is de NVAO de belangrijkste accreditatieautoriteit voor hoger onderwijs en hanteert de instelling normen die aansluiten bij Europese richtlijnen.