Blootstellingsmodellen

Blootstellingsmodellen zijn computationele instrumenten die worden gebruikt om de mate waarin individuen of populaties worden blootgesteld aan een stof te schatten. Ze combineren informatie over de bron van de stof, de verspreiding door lucht of water, blootstellingroutes zoals inhalatie, ingestie en huidcontact, en de tijdsverdeling van menselijk gedrag om blootstelling over tijd en ruimte te berekenen. Ze dienen als hulpmiddel bij milieu- en gezondheidsrisk assessments, beleidsontwikkeling en noodresponsplanning.

Modellen kunnen worden onderverdeeld in deterministische en probabilistische (stochastische) benaderingen. Daarnaast onderscheiden ze zich naar blootstellingspad: luchtborn blootstelling door atmosferische modellen, multimedia-modellen die meerdere media (lucht, water, voedsel) combineren, en routegebaseerde of tijd-activiteitsmodellen die rekening houden met waar mensen zich bevinden gedurende de dag. Voor luchtverontreiniging worden vaak dispersion- of boxmodellen toegepast, soms geïntegreerd met geografische informatiesystemen (GIS) en tijd-activiteitsdata.

Belangrijke input voor blootstellingsmodellen omvat emissies van bronnen, meteorologische omstandigheden, landgebruik en demografische gegevens, evenals patronen in menselijk gedrag en voedsel- of waterinname. De belangrijkste outputs zijn blootstellingsconcentraties, dosis en tijdsafhankelijke blootstellingprofielen, die kunnen worden gebruikt voor risicobeoordelingen en beleidsmaatregelen.

Toepassingen omvatten regulatoire evaluaties, urbanistiek, arbeidsomstandigheden en acute of chronische gezondheidsstudies. Net als alle modellen brengen blootstellingsmodellen onzekerheden met zich mee, zoals variabiliteit in respondenten, beperkingen in inputdata en aannames in de modellering; daarom is calibratie en validatie met meet- of biomonitoringsgegevens gebruikelijk.