Beveiligingsclassificatie

Beveiligingsclassificatie is een systematisch proces waarbij informatie en informatievoorziening worden ingedeeld naar gevoeligheid en de potentiële impact van onbevoegde toegang of openbaarmaking. Het doel is om passende beveiligingsmaatregelen te bepalen voor de creatie, opslag, verzending, gebruik en vernietiging van informatie. Een classificatiesysteem helpt organisaties risico’s te beheersen en te voldoen aan relevante wet- en regelgeving.

De kernprincipes zijn onder andere doelgerichte toegang (need-to-know), minimale rechten en consistente labeling. Classificatie gebeurt doorgaans tijdens de informatielevenscyclus en kan worden aangepast bij veranderingen in gebruik, status of wetgeving. Beleid en procedures beschrijven wie verantwoordelijk is voor classificatie, welke niveaus bestaan, en welke controles bij elke laag gelden.

Veelvoorkomende niveaus, afhankelijk van de organisatie, zijn: Openbaar, Intern/Beperkt openbaar, Vertrouwelijk en Zeer Vertrouwelijk (ook wel Geheim genoemd). Openbaar informatie kan algemeen beschikbaar worden gemaakt. Intern/Beperkt openbaar is bedoeld voor medewerkers en collega’s binnen de organisatie. Vertrouwelijk vereist specifieke toestemming en strikte beschermingsmaatregelen. Zeer Vertrouwelijk of Geheim is bedoeld voor gegevens met een hoge impact, waarvoor uitgebreide beveiliging, strengere toegangscontrole en versleuteling gelden.

Implementatie omvat labelingsystemen, metadata, toegangs- en opslagregels, transmissieprotocollen en vernietiging. Organisaties koppelen classificatie aan technische controles (bijv. encryptie, access control), organisatorische maatregelen en audit/monitoring. Internationale normen zoals ISO/IEC 27001 en 27002 bieden richtlijnen voor informatieclassificatie en -behandeling; ook NIST-kaders worden toegepast in sommige sectoren. Regelmatige herziening en training zijn nodig om de classificatie effectief te houden.

---