Armoedeomvang

Armoedeomvang is een statistische maat die de omvang van armoede binnen een populatie aangeeft. Het gaat om het aantal mensen, of het aandeel van de bevolking, dat leeft onder een vastgestelde armoedegrens. In de Nederlandse context wordt doorgaans gewerkt met een relatieve armoedegrens, vaak 60 procent van het mediaan netto-inkomen na belastingen en sociale uitkeringen, aangepast aan gezinsgrootte met een equivalente schaal.

De armoedeomvang wordt meestal uitgedrukt als zowel een absolute telling als een percentage van de bevolking. Er bestaan twee hoofdbenaderingen: absolute armoede met een vaste eurogrens die inflatie-gewijs wordt aangepast, en relatieve armoede die afhankelijk is van de inkomensverdeling. De meest gebruikte maat is de relatieve armoedeomvang: het aantal mensen onder de armoedegrens, of het aandeel ervan. Voor EU-rapportage speelt EU-SILC een belangrijke rol, terwijl in Nederland het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) de gegevens levert.

Interpretatie en gebruik: armoedeomvang is een kernindicator bij beleidsvoering. Het biedt inzicht in de omvang van armoede en de effectiviteit van sociale transfers en arbeidsmaatregelen, en maakt nationale vergelijkingen en internationale benchmarking mogelijk.

Beperkingen: de waarde van armoedeomvang hangt sterk af van de gekozen grens en van de gebruikte inkomensmaat (netto- versus equivalised). Het meet vooral monetair inkomen en zegt weinig over materiële ontbering of sociale uitsluiting; daarom wordt armoede vaak aangevuld met multidimensionale indicatoren.

---