Antibodyactiviteit

Antibodyactiviteit verwijst naar de functionele capaciteiten van antistoffen (antilichamen) in het immuunsysteem. Het omvat meer dan alleen de bindingsspecificiteit aan antigenen; het beschrijft ook de capaciteit van antistoffen om immuunresponsen te initiëren of te versterken. De belangrijkste vormen van antibodyactiviteit zijn neutralisatie van virussen of toxines, opsonisatie die fagocytose bevordert, activatie van het complementsysteem, en Fc-gemedieerde effectorfuncties zoals ADCC (antibody-dependent cellular cytotoxicity) en ADCP (antibody-dependent cellular phagocytosis).

De chemische en cellulaire mechanismen achter antibodyactiviteit hangen af van zowel de variabele regio die aan het antigen bindt als de constante regio die interacties met Fc-receptoren en complementmoleculen mogelijk maakt. Isotype en subspecialiteit (bijvoorbeeld IgG1, IgG3, IgA, IgM) spelen een cruciale rol in de gekozen effectorfunctie. Ook factoren zoals affiniteit, aviditeit, epitopenselectie en Fc-glycosylatiepatronen beïnvloeden de effectiviteit van de activiteit.

Metingen van antibodyactiviteit worden uitgevoerd met verschillende assays. Bindingassays zoals ELISA evalueren bindingsspecificiteit en affiniteit. Neutralisatieassays meten het vermogen van antistoffen om infectie te blokkeren. Opsonisatie- en Fc-gemedieerde functies worden getest met assays voor ADCC, ADCP en complementafhankelijk cytotoxiciteit, vaak in cellulaire systemen die Fc-receptoren uitdrukken.

Toepassingen en klinische relevantie betreffen vaccinontwikkeling, waarbij functionele antistoffen gewenst zijn, en therapeutische antistoffen die gecontroleerde effectorfuncties moeten activeren. In auto-immuuncontexten kan antibodyactiviteit zowel beschermend als pathologisch zijn, afhankelijk van het antigen en de immuuncontext.