Anatolië

Anatolië, ook wel Asia Minor genoemd, is de westelijke schilfer van Azië en omvat het grootste deel van het huidige Turkije. Het wordt begrensd door de Zwarte Zee in het noorden, de Egeïsche Zee in het westen en de Middellandse Zee in het zuiden, terwijl de Turkse Straatverbindingen Bosporus en Dardanellen de Zwarte Zee verbinden met de Zee van Marmara en de Aegeïsche Zee. Het binnenland wordt gedomineerd door een centrale hoogvlakte, geflankeerd door de Pontische Bergen in het noorden en de Taurusbergen in het zuiden. De regio kent een diverse variatie aan klimaten en landschappen, van vruchtbare kustvlaktes tot aride hooglanden.

Historisch speelde Anatolië een centrale rol in oude en middeleeuwse beschavingen. Het was de thuisbasis van het Hittitische Rijk (ca. 1600–1178 v.Chr.) en herbergde later Phrygische, Lydische en Ionische Griekse gemeenschappen. Het werd opgenomen in het Perzische Achaemenidenrijk, veroverd door Alexander de Grote en later een kerngebied van de Romeinse en Byzantijnse wereld. De komst van Turkstalige volkeren vanaf de 11e eeuw droeg bij aan de opkomst van de Seltsjoeken en later van het Ottomaanse rijk. De term Azië Minor ontstaat uit de klassieke geografische aanduiding, terwijl Anatolië heden ten dage nog steeds als geografische regio wordt gebruikt.

Tegenwoordig ligt Anatolië vrijwel geheel binnen de moderne Turkse grenzen en wordt het doorgaans onderverdeeld in West-, Midden-, Oost- en Zuidoost-Anatolië. Tot de belangrijke hedendaagse steden behoren Izmir, Ankara en Adana. De geografie en geschiedenis van de regio hebben haar tot een historische kruispunt gemaakt voor handel, cultuur en religie, en invloed gehad op de ontwikkeling van de beschavingen in Klein-Azië en het nabije oosten.