zuurstofreservoir

Een zuurstofreservoir is een opslagplaats of buffer van zuurstof, bedoeld om zuurstof beschikbaar te maken wanneer het nodig is. De term wordt in verschillende vakgebieden gebruikt: in de biologie en geneeskunde verwijst het naar de capaciteit van levende wezens om zuurstof op te slaan en vrij te geven; in technologie en industrie verwijst het naar systemen die zuurstofgas of -vloeistof leveren aan gebruikers of processen.

Fysiologisch gezien vormt het bloed een belangrijk zuurstofreservoir via hemoglobine in rode bloedcellen. Hemoglobine bindt zuurstof in de longen en geeft die af aan weefsels, afhankelijk van de zuurstofdruk. In spieren fungeert myoglobine als een kleiner intracellulair reserve-eiwit dat zuurstof kan leveren bij een plotselinge toename van de vraag.

Daarnaast is er zuurstof opgelost in plasma, maar de hoeveelheid is klein vergeleken met de zuurstof gebonden aan hemoglobine. De oplosbaarheid van O2 volgt Henry's wet en hangt af van de gedeeltelijke druk van O2.

Technische zuurstofreservoires bestaan uit draagbare of stationaire opslagsystemen zoals gascilinders en drukvaten of vloeibare zuurstoftanks. Zuurstofconcentratoren halen zuurstof uit omgevingslucht en leveren een hogere O2-concentratie dan de omgeving. Deze systemen worden toegepast in de gezondheidszorg, duiken, vliegtuigen en industriële processen waar continue zuurstoftoevoer vereist is.

Veiligheid en beheer zijn cruciaal: zuurstof verhoogt brandgevaar en vereist passende opslag, ventilatie en toezicht volgens regelgeving.