zeeklimaat

Zeeklimaat, ook wel maritiem klimaat genoemd, is een klimaattype langs kusten op middelbare breedten waarbij de zee een sterke temperende werking heeft op de temperatuur. Het resultaat is over het algemeen kleine jaarlijke en dagelijkse temperatuurschommelingen in vergelijking met continentale klimaatzones. De zeewind en de warmte van oceaanstromingen dragen bij aan een gematigd klimaat, vooral in vergelijking met inlandse velden.

In de winter zijn de temperaturen meestal mild door de warmteregulerende werking van het zeewater, terwijl de zomers koel blijven. Dit leidt tot een relatief aangenaam en wisselend weertype, met vaak bewolkte dagen en af en toe wintersche tot milde koude dagen. De exacte gemiddelden variëren per streek en seizoen, maar de algemene trend is een beperkte temperatuurrange door het jaar heen.

Neerslag is doorgaans redelijk tot overvloedig en relatief gelijkmatig over het jaar verdeeld. Kustgebieden kennen vaak regelmatige regen, mist en hoge luchtvochtigheid, mede door de nabijheid van zee en winden uit het westen. Wind is een typisch kenmerk van zeeklimaat, waarbij güç migrerende zeewinden regenachtig weer kunnen brengen en de luchtvochtigheid hoog houdt.

Oorzaak en classificatie: zeeklimaat ontstaat uit de combinatie van oceaanwater en westelijke winden die vochtige luchtmassa’s over land brengen. In de klimaatclassificatie wordt het vaak aangeduid als Cfb (oceaanklimaat) in de Köppen-systematiek; in sommige noordelijke, koudere varianten kan ook Cfc voorkomen.

Geografische spreiding omvat delen van West-Europa (zoals de Benelux en de Britse eilanden), delen van de westkust van Noord-Amerika, en aangrenzende kustzones in Zuid-Amerika, Oceanië en Nieuw-Zeeland. Het heeft doorgaans invloed op de vegetatie, landbouw en stedelijke planning door de regelmatige neerslag en milde temperaturen.