wolkenhoogte

Wolkenhoogte verwijst in meteorologie naar de hoogte van de wolkenbasis—the laagste wolkenlaag die zich voordoet boven het aardoppervlak. Deze hoogte kan worden uitgedrukt in meters boven zeeniveau (AMSL) of in meters boven het oppervlak (AGL). De wolkenhoogte geeft een indicatie van de verdeling van het weer en van de potentiële hoeveelheden neerslag en mist. Daarbij kan de term verwarring opleveren omdat ook de hoogte van de wolktop wel eens als wolkenhoogte wordt genoemd.

Meetmethoden voor wolkenhoogte zijn onder meer: ceilometers die de wolkenbasis bepalen met lasersignalen, radiozondes (ballonopvolging) die een hoogteprofiel van temperatuur en vocht leveren en hiermee de wolkenlagen afleiden, en radar- of lidar-observaties die cloudlagen en tophoogten in kaart brengen. Satellieten schatten vaak wolkenbasis en wolktophoogten op grotere schaal via infrarood- en zichtbaar-beeldvorming. Observaties worden aangevuld met numerieke weersmodellen die Cloud-velden en topologie berekenen.

De wolkenhoogte wordt vaak ingedeeld naar basishoogte: lage wolken met basis onder 2.000 meter, middelhoge wolken met basis tussen 2.000 en 6.000 meter, en hoge wolken met basis boven 6.000 meter. Voorbeelden: lage wolken zoals stratus en stratocumulus, middelhoge zoals altocumulus en altostratus, hoge zoals cirrus en cirrostratus. De hoogte varieert met temperatuur, vochtigheid en luchtdrukverdelingen in de atmosfeer en heeft invloed op zicht, vliegveiligheid en neerslagpatronen.

Toepassingen en belang: wolkenhoogte is cruciaal voor luchtvaart, weersverwachting en klimaatanalyses. Het beïnvloedt vliegoperaties, zichtomstandigheden, neerslagkansen en de vorming van mist en buien. Internationale waarningsnetwerken registreren en publiceren regelmatig wolkenhoogtegegevens voor weerberichtgeving en klimaatonderzoek.