werkplekgeluid

Werkplekgeluid is het geluid dat werknemers op hun werkplek ervaren. Het omvat geluid van machines en transportmiddelen, ventilatiesystemen, bouw- of onderhoudswerk en achtergrondgesprekken. Langdurige blootstelling aan hoge geluidsniveaus kan gehoorschade en tinnitus veroorzaken, maar ook vermoeidheid, stress en verminderde concentratie.

Bij de beoordeling van werkplekgeluid worden vaak de equivalent geluidsdrukniveau over een werkdag gebruikt, uitgedrukt als LpA,eq,8h. Ook worden piekgeluid (Lmax, LpPeak) en de dagelijkse belasting meegenomen. Geluidsniveaus worden meestal in decibel A-gewricht (dB(A)) uitgedrukt, waarbij de A-weging de menselijke gehoorrespons beter weerspiegelt. Voor uitgebreide risicoanalyse combineren bedrijven meetwaarden met gerichte geluidsberekeningen en -monitoring.

Regelgeving en normen richten zich op bescherming tegen lawaai op de werkplek. In de Europese Unie bevat de richtlijn 2003/10/EC specifieke drempels voor blootstelling: er zijn actiewaarden en grenswaarden voor dagelijkse blootstelling, met gangbare waarden rond ongeveer 80 dB(A) als actiewaarde en circa 85 dB(A) als grenswaarde voor een 8-urige blootstelling, plus een limiet voor piekgeluid (Lpeak) in de richting van circa 135–140 dB(C). Werkgevers zijn verplicht een geluidsbeoordeling uit te voeren en maatregelen te nemen als deze waarden dreigen te worden overschreden.

Bronnen van werkplekgeluid omvatten productie- en transportmachines, luidruchtige processen, ventilatiesystemen en rumoerige werkpleksomgevingen. Beheersing gebeurt eerst via engineering controls (zoals geluidreductie en afscherming), gevolgd door organisatorische maatregelen (rotatie van taken, pauzes) en, indien nodig, persoonlijke beschermingsmiddelen zoals oorpluggen of gehoorkappen.

Internationale normen en richtlijnen, zoals ISO-normen voor geluidsmetingen en gehoorbescherming, ondersteunen evaluatie en beheersing van werkplekgeluid.