verschijningsvorm

Verschijningsvorm is een Nederlands zelfstandig naamwoord dat de outward form of appearance van iets aangeeft: de manier waarop een verschijnsel, voorwerp of concept zich aan ons presenteert of waarneembaar is. Het begrip verwijst naar wat zichtbaar, hoorbaar of anderszins waarneembaar is, en staat meestal tegenover de onderliggende aard, kern of oorzaak.

In de filosofie wordt verschijningsvorm gebruikt om de wijze van verschijning van een verschijnsel aan de zintuigen of aan het bewustzijn te beschrijven. In Kantiaanse en fenomenologische tradities verwijst het naar hoe de werkelijkheid aan ons wordt gegeven in ervaring, oftewel naar de relatie tussen verschijning en object in zichzelf. Daarbij kan één onderliggende realiteit verschillende verschijningsvormen hebben, afhankelijk van perspectief, instrumenten en conceptuele kaders.

In wetenschap en alledaagse taal duidt verschijningsvorm op de opmerkelijke vormen of expressies die een proces of object kan aannemen. Dit kan bijvoorbeeld slaan op de zichtbare vorm van een virus onder microscoop, op verschillende morfologische vormen van een stof, of op de manier waarop een verschijnsel wordt weergegeven in metingen en modellen. De term is neutraal ten opzichte van oorzaken en richt zich op beschrijving en interpretatie van wat waarneembaar is.

Etymologisch komt verschijningsvorm van verschijnen, ‘verschijnen’, gecombineerd met vorm. Het meervoud is verschijningsvormen.