verpakkingswetgeving

Verpakkingswetgeving is het geheel van wetten en regels die bepalen hoe verpakkingen worden geproduceerd, op de markt gebracht en beheerd, en hoe verpakkingafval wordt ingezameld, gesorteerd en gerecycled. Het doel is de milieu-impact van verpakkingen te verminderen, hergebruik en recycling te stimuleren en bij te dragen aan de circulaire economie. De regels raken producenten en leveranciers die verpakkingen op de markt plaatsen, importeurs en distributeurs, en organisaties die verantwoordelijk zijn voor de financiering van inzameling en recycling via een verplicht of collegiaal systeem.

Qua inhoud omvat verpakkingswetgeving maatregelen over materiaalkeuze en beperking van gevaarlijke stofgebruik, eisen aan ontwerp voor recycling en hergebruik, labeling en informatie aan consumenten, en minimumeisen aan hergebruik en recuperatie. Verpakkingen moeten doorgaans gemakkelijk recycleerbaar zijn en duidelijk aangeven hoe ze gescheiden moeten worden ingezameld.

Op EU-niveau is verpakkingswetgeving grotendeels gebaseerd op de Packaging and Packaging Waste Directive (1994/62/EC, zoals gewijzigd). Lidstaten transponeren het in nationale wetgeving. Doelstellingen zijn onder meer het verminderen van verpakkingsafval, het verhogen van recycle- en herwinningspercentages en het waarborgen van vrij verkeer van verpakkingen in de interne markt, onder toezicht op naleving.

Uitvoering vindt vaak via registratie bij de bevoegde autoriteiten of deelname aan erkende nalevingsregelingen; bedrijven dragen bij aan de kosten voor inzameling, sortering en recycling. Rapportageverplichtingen en controles kunnen sancties bij niet-naleving inhouden.

Recente ontwikkelingen richten zich op strengere doelen voor hergebruik en recyclage, design for reuse, en verduurzaming van materialen. Verpakkingswetgeving is nauw verweven met bredere milieuwetgeving en het beleid voor een circulaire economie.