verliesmetingen

Verliesmetingen zijn processen om de hoeveelheid energie- of signaalverlies in een systeem te kwantificeren. Ze helpen bij het beoordelen van efficiëntie, prestaties en betrouwbaarheid. Verliezen treden op in elektrische, optische en mechanische systemen en hangen af van belasting, temperatuur en frequentie.

Elektrische verliezen ontstaan voornamelijk door weerstand (koperverliezen) en door magnetische kernverliezen (hysterese- en wervelstroomverliezen). Daarnaast kunnen lekstromen en stralingsverliezen optreden. Verliesmetingen bepalen input- en outputvermogen met vermogensmeters en evalueren temperatuur- en stralingsinvloeden. Bij transformatoren worden no-load- en load-tests gebruikt om kern- en koperverliezen te scheiden.

In optische systemen worden verliezen uitgedrukt als insertieverlies of attenuatie in vezels en componenten. Meetmethoden vergelijken referentie- en geleverde vermogens met powermeters, of maken gebruik van technieken zoals optisch time-domain reflectometrie (OTDR) voor teruggekaatste signalen.

In mechanische systemen ontstaan verliezen door frictie, slijtage en luchtweerstand. Ze worden gemeten door het benodigde vermogen bij constante snelheid of belasting, of met dynamometers en koppelmeters die de weerstand op de as meten.

De interpretatie van verliesmetingen vereist calibratie en temperatuurcompensatie, en een correcte afstemming op meetfouten. Eenheden zijn watt, procentuele efficiëntie of decibel. Naleving van normen uit IEC- of ISO-reeksen bevordert comparabele resultaten.