verblijfsgebied

Verblijfsgebied is een Nederlandse term die in architectuur, ruimtelijke planning en vastgoed wordt gebruikt om het gedeelte van een gebouw aan te duiden dat bestemd is voor menselijke bewoning en dagelijks gebruik. Het verwijst naar ruimtes binnen de bouw die bewoond kunnen worden en waarin doorgaans activiteiten plaatsvinden zoals slapen, zitten, eten en wonen. Het begrip helpt bij het onderscheiden van bruikbare woonruimte van niet-bewoonbare of ondersteunende ruimtes.

De exacte grenzen van het verblijfsgebied variëren afhankelijk van de gebruikte meetmethode of regelgeving. Over het algemeen omvat het leef- en verblijfsruimtes die regelmatig verwarmd en bewoond worden, zoals de woonkamer, slaapkamers en keuken; ruimtes die niet bedoeld zijn voor reguliere bewoning, zoals kelderruimtes zonder bewoonde functies, niet-verwarmde ruimten, garages of bepaalde technische ruimten, worden doorgaans niet meegerekend. De specifieke opname-regels hangen af van de geldende standaard of contract. In Nederland wordt vaak verwezen naar de NEN 2580 als methode om vloeroppervlakte te bepalen.

In de praktijk wordt het verblijfsgebied gebruikt in woningadvertenties, taxaties, energieprestatieberekeningen en stedelijke ontwikkeling om de bruikbare grootte van een woning uit te drukken, en voor vergelijkingen en regelgeving. Het is verwant aan gerelateerde metingen zoals woonoppervlakte en bruto-/netto vloeroppervlak, maar heeft een eigen specifieke invulling afhankelijk van de context.

Zie ook: woonoppervlakte, gebruiksoppervlakte, NEN 2580.