uithardingsmiddel

Een uithardingsmiddel, vaak aangeduid als een hardener, is een chemische stof die samen met een hars of lijm wordt gebruikt om het uithardings- of reticulatieproces te starten. In veel toepassingen komen twee-componentensystemen voor, waarbij het uithardingsmiddel en de hars apart worden opgeslagen en pas bij mixing reageren om een vast en taai polymerennetwerk te vormen. Uithardingsmiddelen worden toegepast in epoxy-, polyurethaan- en siliconen-systemen en bepalen mede de uithartijd, sterkte en chemische bestendigheid van het eindproduct.

Voor epoxyharsen zijn amino- of amineharders de meest gebruikte categorieën. Deze reageren met de epoxygroepen in de hars en leiden tot crosslinking. Andere harders voor epoxy zijn acid-anhydride hardeners, die bij warmte of specifieke omstandigheden ook crosslinks kunnen vormen en vaak betere hittebestendigheid bieden. Voor polyurethaan wordt vaak een isocyanathardingsmiddel gebruikt, dat reageert met -OH- of waterreactieve groepen om urethaanbindingen te vormen. Latente of warmteresponsieve hardeners blijven lange tijd inactief en vereisen verhitting of speciale katalysatoren om te reageren.

Belangrijke eigenschappen die door een uithardingsmiddel worden beïnvloed, zijn pot life, uithartijd, mechanische sterkte, thermische stabiliteit en chemische bestendigheid. De juiste mengverhouding en omgevingstemperatuur zijn cruciaal, aangezien dit de eindkwaliteit sterk bepaalt. Veiligheid en opslag zijn ook essentieel: veel hardeners zijn corrosief of irriterend en moeten in goed geventileerde ruimten worden bewaard en met passende persoonlijke beschermingsmiddelen worden behandeld. Houdbaarheid en opslagomstandigheden variëren per type en fabrikant.