toepasselijkheid

Toepasselijkheid is de mate waarin een regel, norm of rechtsbeginsel van toepassing is op een bepaalde feitelijke situatie, rechtsverhouding of persoon. Het begrip geeft aan of een rechtsregel relevant is voor een concrete casus en zo ja binnen welk bereik.

Belangrijke dimensies van toepasselijkheid zijn onder meer de persoonlijke, materiële, territoriale en temporele reikwijdte. De persoonlijke reikwijdte bepaalt wie eraan gebonden is; de materiële reikwijdte omschrijft welk onderwerp of welkehandelingen onder de regel vallen; de territoriale reikwijdte geeft aan in welk gebied de regel geldt; en de temporele reikwijdte betreft wanneer de regel van toepassing is, bijvoorbeeld vanwege inwerkingtreding of overgangsregelingen na wetswijzigingen. Daarnaast kan ook de procedurele reikwijdte van belang zijn, bijvoorbeeld of een regel alleen bij civiele procedures geldt.

In de praktijk komt toepasselijkheid vooral naar voren bij conflicten van regels. Dan moet worden vastgesteld welke regel voorrang krijgt. Relevante hulpmiddelen zijn factoren als lex superior (hoogere norm gaat voor), lex specialis (specialere regeling gaat voor algemene regeling) en specifieke conflictregels in nationale of supranationale rechtsorden. Binnen de Europese Unie kan ook regelgeving met directe werking of voorrang ten opzichte van nationaal recht de toepasselijkheid bepalen.

Toepasselijkheid speelt een cruciale rol bij interpretatie en handhaving: een rechter of bevoegd bestuursorgaan toetst of een regel van toepassing is en onder welke voorwaarden, inclusief eventuele uitzonderingen of transitiebepalingen. Voor burgers en organisaties bepaalt toepasselijkheid bijvoorbeeld welke wetten gelden bij contracten, aansprakelijkheid, belastingplicht en strafrechtelijke procedures.