terugvalpercentages

Terugvalpercentages zijn statistische maten die aangeven welk deel van een populatie terugvalt in een aandoening, gedrag of toestand nadat een interventie is toegepast of nadat sprake was van initiële verbetering, binnen een vooraf afgesproken follow-upperiode. Deze maatstaf wordt gebruikt in verschillende vakgebieden zoals geneeskunde, psychiatrie, verslavingszorg en criminologie om de lange termijneffectiviteit van behandelingen of programma’s te evalueren.

Berekening en interpretatie

Het terugvalpercentage wordt meestal berekend als het aantal personen dat terugvalt gedeeld door het totale aantal personen dat aan het begin van de follow-up onder risico stond, vermenigvuldigd met 100. In onderzoek kan onderscheid worden gemaakt tussen verschillende definities van terugval (bijvoorbeeld symptoomterugval, klinisch significativa terugkeer van de aandoening of recidive in gedrag), en kan er rekening worden gehouden met censurering wanneer deelnemers uit de studie drop-outten of verloren gaan aan follow-up. Vaak worden terugvalpercentages gemeten op vaste tijdpunten (bijv. 6, 12 of 24 maanden) of gepresenteerd als een tijdreeks met behulp van methoden zoals survival analysis.

Interpretatie van de cijfers vereist aandacht voor definities en context. Hoge terugvalpercentages kunnen wijzen op beperkte lange termijneffectiviteit van een interventie of op kenmerken van de populatie die het risico verhogen. Vergelijkingen tussen studies of programma’s vereisen consistente definities van terugval, vergelijkbare follow-upduraties en vergelijkbare meetmethoden.

Toepassingen en beperkingen

Terugvalpercentages worden gebruikt bij evaluaties van behandelingsprogramma’s, preventieve interventies en risicogebonden gedragingen. Belangrijke beperkingen zijn variatie in definities, follow-upduur en verliezen aan follow-up, wat de interpretatie kan beïnvloeden. Het begrip helpt bij het informeren van cliënten, zorgverleners en beleidsmakers over lange termijnuitkomsten.