tandmineralisatie

Tandmineralisatie is het biologische proces waarbij mineralen, vooral calcium en fosfaat, worden afgezet in het tandweefsel om hydroxyapatiet te vormen. Dit proces vindt plaats tijdens de ontwikkeling van het gebit en kan post-eruptie voortduren via remineralisatie. Bij het glazuur (enamel) is mineralisatie onderdeel van de vorming van het gebitselement. Ameloblasten vormen een organische matrix; in de secretorische fase wordt deze matrix gesynthetiseerd en uitgescheiden. In de maturatiefase worden eiwitten afgebroken en verwijderd terwijl calcium en fosfaat verder kristalliseren, waardoor het glazuur steeds voller mineralen ontvangt. Het uiteindelijke glazuur bevat circa 95-97% anorganische stof en is hierdoor extreem hard.

Dentine mineralisatie verloopt doordat odontoblasten predentin afscheiden, dat vervolgens mineraliseert tot dentine. Dentine bevat circa 70% anorganische stof en heeft een meer elastische structuur dan glazuur.

Remineralisatie is een dynamisch proces waarbij beschadigde gebieden door de toevoer van calcium, fosfaat en fluoride uit speeksel en via fluoridebehandeling weer mineraliseren. Fluoride kan de vorming van fluorapatiet bevorderen, wat resistenter is tegen zuren.

Factoren die tandmineralisatie beïnvloeden zijn onder meer speekselstroom, pH, dieet, fluoridegebruik en algemene gezondheid. Aandoeningen zoals amelogenesis imperfecta en dentinogenesis imperfecta verstoren doorgaans het mineralisatieproces.

Samenvattend: tandmineralisatie is essentieel voor de hardheid en duurzaamheid van glazuur en dentine en vormt een kernonderdeel van gebitsontwikkeling en cariespreventie.