fluoridegebruik

Fluoridegebruik verwijst naar het doelbewust toepassen van fluoride om tandheelkundige cariës te voorkomen. Fluoride is een mineraal dat van nature in water en voedsel voorkomt en wordt in de tandheelkunde ingezet via verschillende bronnen: water dat gefluorideerd is, tandpasta en mondspoelingen met fluoride, professionele fluoridebehandelingen door de tandarts, en in sommige regio’s fluoride-supplementen.

Werkingsmechanismen van fluoride zijn onder meer het bevorderen van remineralisatie van glazuur, het remmen van de demijnalisatie door zuren uit tandenplak, en een remmende werking op cariogene bacteriën. Topicaal fluoride werkt voornamelijk lokaal aan het glazuur, terwijl systemische fluoride-inname bij groeiende tanden ook een rol kan spelen.

Effectiviteit is wereldwijd aangetoond: waterfluoridering en regelmatige fluoride-toepassing verminderen het beloop en de ernst van cariës. De optimale fluorideconcentratie in drinkwater varieert per land; in veel regio’s bedraagt deze circa 0,7 mg/L. Tandpasta bevat doorgaans 1000–1500 ppm fluoride; mondspoelingen variëren in concentratie, afhankelijk van het product en het doel. Professionele behandelingen kunnen hogere concentraties fluoride bevatten voor risicogroepen.

Veiligheid en risico’s: bij juist gebruik is fluoride over het algemeen veilig. Langdurige overmatige blootstelling tijdens de tandontwikkeling kan leiden tot fluorose, en in uitzonderlijke gevallen tot skeletfluorose bij extreem hoge blootstelling. Voor jonge kinderen geldt dat zij weinig fluoride moeten innemen; toezicht bij het poetsen is belangrijk en slikken moet worden voorkomen.

Samenvattend biedt fluoridegebruik duidelijke cariësbescherming, maar de toepassing en regelgeving verschillen per regio en moeten worden afgestemd op lokale richtlijnen en wetenschappelijke inzichten.