stiefkindadoptie

Stiefkindadoptie is een juridische procedure waardoor een partner van een ouder het kind van die ouder juridisch als eigen kind gaat beschouwen. Na afronding van de procedure ontstaat een volwaardige ouder-kindrelatie tussen de adoptiefouder en het kind, terwijl de relatie met de (andere) biologische ouder verandert.

Juridisch kader en voorwaarden

In Nederland is stiefkindadoptie geregeld in het Burgerlijk Wetboek en vindt de adoptie plaats door een rechterlijke beslissing. Doorgaans is toestemming nodig van de overige biologische ouder voor de adoptie. De rechtbank toetst of de adoptie in het belang van het kind is en betrekt daarbij diens mening afhankelijk van leeftijd en rijpheid. Als de andere ouder geen ouderlijke bevoegdheden meer uitoefent, of als hij of zij vrijwillig afstand heeft gedaan, kan de rechter onder omstandigheden alsnog tot adoptie beslissen. De Raad voor de Kinderbescherming kan een advies uitbrengen.

Procedure

Het proces start meestal bij de rechtbank met een verzoekschrift, vaak ondersteund door een advocaat. Partijen ontvangen gelegenheid tot horen; de Raad voor de Kinderbescherming kan een advies geven. Bij toewijzing volgt een adoptierechtelijke uitspraak en wordt gezagsregime aangepast. Vaak wordt ook gekeken naar praktische zaken zoals de omgangsregeling en eventuele wijzigingen in de familienaam.

Effecten

De adoptiefouder krijgt volledig gezag over het kind. De biologische ouder die nog bestond verliest doorgaans de ouderlijke bevoegdheden. Het kind wordt juridisch beschouwd als het kind van de adoptieve ouder en verkrijgt daarmee dezelfde rechten en plichten als een biologisch kind, waaronder rechten op erfopvolging en, indien mogelijk, een naamswijziging. Adoptie kan een stabiliserende familieband brengen, maar verandert ook de juridische relaties binnen het gezin.